آیه 96 سوره مریم را چگونه می توان ثابت نمود که در خصوص حضرت علی(علیه السلام) و ولایت ایشان نازل شده است؟

بسمه تعالی

«انّ الذین آمنوا و عملوا الصالحات سیجعل لهم الرحمن ودّاً». مریم 96

ترجمه: کسانی که ایمان آورده و کارهای نیکو کرده اند، خدای رحمان برای آنها محبّتی قرار خواهد داد.

همانگونه که از ترجمه آیه روشن است خداوند متعال فرموده که برای مؤمنان محبّت قرار خواهد داد. حال این محبّت در کجا قرار داده خواهد شد، از ظاهر آیه روشن نیست؛ و لذا اقوال مختلفی گفته شده است از جمله: محبّت در دلهای مؤمنین که باعث دل گرمی آنها خواهد شد. محبّت در دلهای دشمنان که باعث جذب آنها خواهد شد. محبّت در دل ملائکه که نتیجه آن در آخرت مشاهده خواهد شد. محبّتِ مؤمنین در دل ایشان. (که با معنای ذکر شده در روایات سازگار است.) با توجه به عمومیّت آیه، می تواند شامل تمام معنی ذکر شده باشد بدون اینکه تعارضی بین آنها وجود داشته باشد. امّا با عنایت به روایات در شأن نزول آیه و تأویل آن، این آیه در شأن حضرت علی(علیه السلام) می باشد. ولی این روایات نیز می تواند به عنوان مصداق اکمل و أتمّ آیه باشد. روایات مذکور در کتب مختلف شیعه و اهل سنّت وارد شده است که از آن جمله: در بحارالانوار جلد 35 صفحه 354 باب 14 یازده روایت در این خصوص آورده شده است که روایت اوّل برای نمونه ذکر می شود:

عن أبی بصیر عن أّبی عبدالله(علیه السلام) قال: قلت له: إنّ الذین آمنوا و عملوا الصالحات سیجعل لهم الرحمن ودّاً. قال: ولایة أمیر المؤمنین هی الودّ الذی قال الله تعالی.

ترجمه: از ابوبصیر نقل شده که از امام صادق(علیه السلام) در مورد آیه مذکور سئوال کرد. حضرت فرمودند: ولایت أمیرالمؤمنین آن محبّتی است که خدای متعال در آیه فرموده است.

بنابر این اگر ودّ در آیه ولایت أمیرالمؤمنین باشد؛ پس شرط ایمان و قبولی عمل صالح، قرار گرفتن در تحت ولایت آن حضرت است.