حضرت آیت الله العظمی حاج شیخ حسنعلی نجابت ـ رضوان الله تعالی علیه ـ در ثواب گریه بر حضرت ابا عبدالله الحسین اشعاری مستدل سروده اند که به شرح زیر است:
مزن تیشه بر ریشه خویشتن مکن کجروی و مشو راهزن
چه آگاهی از گریهء بر حسین ز ثارالله و حضرت ذوالمنن
هرآنکس که گریان شود بر حسین گناهش فرو ریزد از جان و تن
گلی روید از گریهء بر حسین که وی را نباشد خزان و فتن
خرد خام شد در ثواب بکاء ولی پخته شد قلب و روح و بدن
به یک قطره ایثار کردن ز چشم نماند به جا فسق و ذنب و محن
بود مدرک حکم در دین حق «چهار» اولش گفتهء «ذوالمنن»
دوم قول و تقریر فعل کسی که تطهیر وی محرز مرد و زن
سوم عقل و اجماع رابع شمر مدلّل شود حکم بی سوء ظن
ولی این دو هنگام فقدان حکم ز ربّ و نبی و وصیّ زمن
نیابی محل عقل و اجماع را اگر یافتی در کتاب و سنن
عمومات و اطلاق قرآن رب به اخبار مقطوع تخصیص زن
بزرگان و ارباب فنّ اصول نمودند قسمت خبر را به فن
یک واحد است و بسی پر شروط ز وضع روات و صفات کهن
تواتر بود وصف قسم دوم که شرطش فقط کثرت نقل فن
همین قسم هم نیز شد بر دو قسم بود لفظی و معنوی بی سخن
ببین راویان در حدیث بکاء همه متّفق بر بهشت عدن
بود جمله اخبار در دسترس قریب چهل، گوش کن دم مزن
نظر کن به این جمع و این اتّفاق بشوید گمان و دهد حسن ظن
که یک قطره اشکی چوازچشم ریخت زبهرحسین اوست پاک زمن
اگر مهتری در امورات دین ببین رحمت اوست نی حسن ظن
چو مقطوع شد جنّت باکیان شود دزد و خمّار وَرد چمن
به قرآن بود قتل عمدی کبیر به گریه فروشد به خلد عدن
ببین کُشت موسی یک قبطیی خدایش ببخشود و شد مؤتمن
نظر را به باران رحمت فکن شود زنده هر وَرد در هر چمن
و یا آنکه در گریهء بر حسین شهید به خون غرقهء بی کفن
بود توبه و گریهء بر حسین خلوص حقیقی جدا ز اهرمن
ولیکن ضمان و حقوقات خلق بود فرض بر ذمّه بل قید تن
حقوقات هر نوع گر ذمّه داشت سقوطش به گریه نخواهد شدن
بود جای هر متّقی در بهشت به گریه شود متّقی و حسن
به هرقطره اشکی که ازچشم ریخت شکوفاشود صد گل و یاسمن
ندانی که آن قطره خامش کند فروزنده، سوزنده، نار کهن
همین قطره رخشنده چون گوهریست درخشنده تراز سهیل یمن
ز هر قطره ای جنّتی بشکفد ز هر ناله ای ریزدت صد فتن
خوشا خاک و فرش مصیبت گهت بود دلگشا همچو مشک ختن
خوشا جویباری که از عشق او فرو ریزد از چهره و از ذقن
ندارند کوران ز نور آگهی که کودک نداند طلا را ثمن
ز پندار نا آگهان وا رهی چو بیرون شدی از خود و ما و من
«حسینا» به عشق تو ما زنده ایم فدای رهت باد این جان و تن